Σας ενδιαφέρει να γράψετε στο BeYourInfo; Αν ναι, τότε πάρτε το απόφαση και πατήστε εδώ!

Αγαπητέ Αι Βασίλη…


«Αγαπητέ Αι Βασίλη,
φέτος ήμουν το πιο καλό κοριτσάκι και θέλω να σου ζητήσω κάτι πολύ σημαντικό για μένα. Θέλω να έχεις καλά όλους όσους αγαπώ και να τους χαρίσεις απλόχερα όλα όσα επιθυμούν για να είναι ευτυχισμένοι. Επίσης θα ήθελα να κάνεις εμένα λιγάκι πιο δυνατή ώστε να μπορώ πάντα να είμαι δίπλα τους χωρίς να πω ούτε για μια στιγμή κουράστηκα. Θέλω ο χορηγούλης μου να καταφέρει και να κάνει αυτό που θέλει για να νιώθει υπέροχα και να μη υπάρξει άλλο ατομάκι που θα το πληγώσει γιατί θα του κόψω τα πόδια-η δύναμη που λέγαμε;;. Θέλω η χαζή μου να έχει ότι θέλει και να πάνε όλες οι επιθυμίες τις κατ’ ευχή! Θέλω το αναμνησάκι μου να κερδίζει πάντα και τα θέλω της να γίνουν πραγματικότητα. Και τα αλάνια μου να έχουν οοοοτι οοοοτι θέλουν και να περνάμε τα μαθήματα χωρίς να καθόμαστε να διαβάζουμε- χαχαχα ! :)

Ευχαριστώ πολύ, το Νατασσσσάκι»


Αν ήμουν λοιπόν 10 χρονών αυτό ακριβώς θα έγραφα στο περιεχόμενο του φάκελου που θα έλεγε έξω «Προς τον Άγιο Βασίλη…». Όμως δεν είμαι 10 αλλά 20 χρονών και επειδή για μένα ο Αι Βασίλης δεν ο γερασμένος κυριούλης με την όμορφη και λαμπερή γενειάδα αλλά και ούτε ο μπαμπάς ή η μαμά μου θα απευθυνθώ σε αυτό που πιστεύω πως όλοι πραγματικά απευθυνόμαστε όταν γραφούμε το γράμμα μας και δε ζητάμε υλικά αγαθά. Απευθυνόμαστε στον εαυτό μας λοιπόν, γιατί ποιος άλλος θα μπορούσε να μας δώσει τη δύναμη να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις;; Ποιος θα είναι αυτός που θα σταθεί δίπλα στους φίλους ή γενικότερα στους ανθρώπους που αγαπάμε;; Κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό μας… άπλα πρέπει να βρούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να γίνουμε αυτοί που θέλουμε. Αυτοί οι πιο δυνατοί, πιο αληθινοί, πιο υγιείς, πιο ζωντανοί, οι γεμάτοι αγάπη και ελπίδα για τη ζωή!

read more “Αγαπητέ Αι Βασίλη…”

Αόρατη Ζεστασιά

ΑΟΡΑΤΗ ΖΕΣΤΑΣΙΑ


Κρύο. Αυτή η λέξη φωλιάζει στις καρδιές όλων. Όσο ο σκληρός ήλιος βρίσκεται στο στερέωμα πάνω από τις στέγες των χαμόσπιτων, η αποπνικτική ατμόσφαιρα της μεγαλούπολης σε υπνωτίζει. Όταν, όμως, η Σελήνη παίρνει τη θέση που της αρμόζει, το ειρωνικό χαμόγελό της προκαλεί ένα ρίγος, που κάποιοι το ονομάζουν παγωνιά.
Σε μία ξεχασμένη συνοικία μιας αποξενωμένης πόλης, αρκετή ώρα αφότου χάθηκε το φως, κάνουν την εμφάνισή τους οι μελανιασμένοι, από το κρύο, κάτοικοι. Άτομα κάθε ηλικίας, με κατεβασμένα κεφάλια προχωρούν αργά, σχεδόν τελετουργικά, προς μια πλατειούλα με ένα βαρέλι τεραστίων διαστάσεων στο κέντρο της. «Η μεγάλη σόμπα», λένε χαριτολογώντας τα παιδιά. Όχι ότι έχουν δει ποτέ σόμπα. Ξέρουν, όμως, ότι αυτή η λέξη είχε την ικανότητα να ζεστάνει τους μεγάλους, πολλά χρόνια πριν. Ακόμα περισσότερα σκυθρωπά πλάσματα ξεπροβάλουν από τα χαμόσπιτά τους περιμένοντας, όπως κάθε βράδυ να ζεσταθούν έστω και λίγο από τις φλόγες που πρόκειται να ξεπροβάλουν από το βαρέλι. Μεγαλόσωμοι άντρες με κάθε λογής καύσιμες ύλες, προσπαθούν να γεμίσουν τον πάτο της σόμπας. ‘Δύσκολα θα ανάψει’,ακούγονται πολλοί να παρατηρούν απαισιόδοξα. Κανένας δε γνωρίζει τον διπλανό του. Οι οικογένειας μαζεύονται σε ομάδες των τριών, ή τεσσάρων και κοιτούν επίμονα ο ένας τον άλλο.
Το βαρέλι γέμισε. Ήρθε η ώρα για τη φωτιά. Τα μάτια των παιδιών ανοίγουν διάπλατα. Δύο πέτρες χτυπούν η μία την άλλη, και σπίθες πετάγονται παντού. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και τα λίγα χαρτονάκια που ανάβουν σποραδικά, μετά από λίγο μένουν κατάμαυρα στον πάτο. Όλοι απογοητεύονται. «Άλλη μια νύχτα θα ξεπαγιάσουμε». Και καθώς αρχίζει μία διστακτική αποχώριση από την πλατεία, ένας ήχος σκίζει τη σιωπή της νύχτας. Ένα τζάμι σπάει. Ένα λεπτό αργότερα, ένας ψηλός και δυνατός άνδρας πλησιάζει τρέχοντας. Φοράει ένα πουκάμισο σκισμένο και με τα μισά του κουμπιά να λείπουν, καθώς και ένα παντελόνι τζην, που το μήκος του κάνει εμφανές το γεγονός ότι δεν του ανήκει. Όλοι, όμως, κοιτάζουν αυτό που κρατά στα χέρια του. Προτού συνηδειτοποιήσουν τι είναι, αυτός φωνάζει βροντερά: «Βιβλία! Βρήκα βιβλία σας λέω. Θα ζεσταθούμε όλοι μας απόψε!». Και τότε, μικροί και μεγάλοι σα δαιμονισμένοι ακολουθούν τρέχοντας τον άντρα. Μερικά λεπτά αργότερα, ο πάτος της μεγάλης σόμπας είναι γεμάτος από σκισμένες σελίδες και εξώφυλλα βιβλίων κάθε είδους. Το βιβλιοπωλείο που κάποτε στόλιζε τη γειτονιά δεν υπάρχει πια.
Μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας (σίγουρα πάνω από σαράντα) ουρλιάζει: «Όχι! Σας παρακαλώ. Όχι τα βιβλία. Μην καίτε τα βιβλία. Παρακαλώ...». Κανείς δεν της δίνει σημασία. Σιγά-σιγά καταλαβαίνει πως η προσπάθειά της είναι μάταια και αποτραβιέται σε μία γωνία, με τα δάκρυα να κατακλύζουν το πρόσωπό της. Ο άντρας με το σκισμένο πουκάμισο δέχεται συγχαρητήρια, καθώς οι φλόγες φουντώνουν.
Κάτι, όμως συνέβη εκείνη τη στιγμή. Όσοι ένιωθαν τη θερμότητα, φερόντουσαν διαφορετικά από το συνηθισμένο. Τα ήσυχα και υπάκουα παιδιά αγρίεψαν, και άρχισαν να γρονθοκοπούνται μεταξύ τους. Οι γυναίκες, άρχισαν να μιλούν με λέξεις άλλες από αυτές που ήθελαν να πουν, με αποτέλεσμα να παρεξηγιούνται. Οι άντρες έβριζαν χωρίς λόγο ο ένας τον άλλο, λες και οι λέξεις που καίγονταν έπαιρναν την εκδίκησή τους. Μόνο η γυναίκα που φώναζε υπέρ των βιβλίων είχε ορθάνοιχτα μάτια και κοίταζε τη φωτιά σαν υπνωτισμένη. Πίσω από την πλατεία έστεγε αγέρωχα ένα ξεχασμένο σύμβολο: δύο κάθετες γραμμές που κόβουν η μία την άλλη, στην κορυφή ενός μεγάλου κουδουνιού. Αυτό σκεφτόταν τα παιδιά κάθε φορά που περνούσαν από μπροστά. Τι να ήταν άραγε; Ποιος νοιάζεται;
Εκείνη τη στιγμή, έγινε κάτι αναπάντεχο. Η γυναίκα άνοιξε το στόμα της να μιλήσει, αλλά αντί να βγει φωνή, από μέσα της βγήκε ένα κλάμα, κλάμα νεογέννητου μωρού. Και σαν τη μηχανή που ταξίδευε στο χρόνο, έτσι το μεγάλο κουδούνι στο μισοδιαλυμένο κτήριο, άρχισε να κουνιέται. Ο εκκωφαντικός θόρυβος έκανε τους πάντες να σωπάσουν. Η γυναίκα έφτασε περπατώντας στη μεγάλη σόμπα. Όλοι έμειναν με το στόμα ανοιχτό. Η φωτιά είχε σβήσει, αλλά κανείς δεν κρύωνε. Ένα παιδί έτρεξε και αγκάλιασε τη γυναίκα. Στα χέρια του έσφιγγε ένα βαρύ βιβλίο, που κατάφερε να ξεφύγει από την πυρά. Η γυναίκα το άνοιξε.
Ξεκίνησε να διαβάζει τις πρώτες λέξεις. Ένα άσπρο πέπλο άρχισε να κατευθύνεται από τον ουρανό προς τη γη. Κανείς δε νοιάστηκε. Αν και δεν είχαν ξαναδεί ποτέ χιόνι, τα λόγια της γυναίκας τους είχαν απορροφήσει. Άλλοι χαμογελούσαν, άλλοι κοιτούσαν με συνεχές ενδιαφέρον. Μόνο ο άντρας με το σκισμένο πουκάμισο, που πριν από λίγο επιδίωκε να ξανανάψει τη φωτιά, κατευθυνόταν μακριά από την πλατεία. Αργά, βαριά βήματα τον οδηγούσαν μακριά. Ένας άγνωστος, που δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Η πορεία του ηττημένου.
Η καλοσυνάτη γυναίκα με το βιβλίο, συνέχισε την ανάγνωση με την σταθερή της φωνή. Μετά από πολλή ώρα, η φωνή της έσβησε. Τότε, όλοι μαζί οι άνθρωποι που ήταν μαζεμένοι άρχισαν να τραγουδούν έναν σιγανό σκοπό. Στη γωνία της πλατείας, δύο παιδάκια έκαναν πως διάβαζαν ένα βιβλιαράκι. Στο εξώφυλλό του έγραφε με μεγάλα γράμματα «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ». Παντού υπήρχαν αριθμοί σβησμένοι, εκτός από το τελευταίο φύλλο. Πάνω πάνω έγραφε «ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ». Ο πρώτος αριθμός χωρίς Χ πάνω του ήταν ο 24.
Καλά σας Χριστούγεννα.


by Σιγραφέας
read more “Αόρατη Ζεστασιά”

Καλό Πάσχα ζουζούνι!

Πλησιάζουν Χριστούγεννα και δε θα μπορούσα να μη γράψω για αυτές τις ημέρες αγάπης, χαράς, ευχών..Τι; Μισό λεπτό, εγώ θέλω να γράψω αυτά που μου τη δίνουν κατά αύξουσα σειρά. Φάε λοιπόν.
1.Βασικά είναι πολύ σπαστικό να ανοίγεις τη τηλεόραση και να δείχνει διαφημίσεις με χαζοχαρούμενα παιδάκια που χοροπηδάνε γεμάτα χαζοχαρά όταν πάρουν τη μπαρμπι ανθυποπλοίαρχο ή το μπεν τεν μεταμορφωμένο σε πικατσου. Ξυπνήστε ζώα. Άλλα παιδάκια παίζουν με κουκούτσια και είναι το ίδιο ευτυχισμένα. Καταμαρένε πολιτισμέ. (ναι καταμαρένε ήθελα να γράψω, το καταραμένος είναι κακόγουστο)
2.Τα δώρα. Τα δώρα είναι ένα τιτανομέγιστο κεφάλαιο. Το μόνο που θα πω είναι ότι τέτοιες μέρες είναι κάπως κακό να έχεις οικογένεια και φίλους γιατί η κοινωνία σε υποχρεώνει (λέμε τώρα) να πουλήσεις τη ψυχή σου και με τις εισπράξεις να πάρεις σε όλους δώρα. Μετά από αυτά ελπίζω να μη ξυπνήσω σε καμιά ταινία με τον Nicolas Cage και πνεύματα  για να μετανιώσω τα λόγια μου, εννοείται ότι χαριτολογώ λόγω της χαριτομενίτιδας που με διαπρέπει αυτές τις μέρες. Αμα γίνει αυτό θα είμαι σε ένα μυστικό καταφύγιο και θα τρώω λουκουμάδες με μερέντα σαν να μην υπάρχει αύριο.
3. Οι σκούφοι του Άη Βασίλη. Ναι. Οι μόνες λέξεις που μου βγαίνουν όταν βλέπω κόσμο στο δρόμο να τους φοράει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, θυμίζουν κάτι σε "κχψμβνκζσδφ" .Θα πω μόνο αυτό. ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΓΟΡΑΖΕΣ, ΖΟΥΖΟΥΝΙ;;;;
4.Τα στολισμένα καταστήματα. Στο πλαίσιο του μαρκετινγκ των επιχειρήσεων θέλετε να βάλετε το κόσμο στο εορταστικό-αγοραστικό πνεύμα, αλλά νταξει! Ήταν Οκτώβριος όταν είδα στολισμένο το ικεα. Τότε ήταν που με έπιασε το αφιόνι και πέταξα τις μπάλες στον (ιμιτασιον εννοείται) Άη Βασίλη, τρύπησα με τη κορυφή του δέντρου κάτι φουσκωτά ξωτικά και με πρόλαβαν πριν πνίξω τελείως το ρουντολφ. Αυτές τις γραμμές τις γράφω από το αζκαμπαν.
5. Τα χριστουγεννιάτικα ποπ τραγούδια. Δε τα μπορώ λέμε! Άη Βασίλη, δεν ήμουν και το καλυτερότερο παιδάκι φέτος, αλλά πόσο Μariah Carey και  Britney Spears να αντέξει κάποιος; Κάθε φορά που τα ακούω, βιώνω την αίσθηση ενός κακού σπυριού στο πισινό.
6.Η Βίσση. Καλά δε κολλάει με τα Χριστούγεννα, αλλά είναι ένα ΟΧΙ και κάπου ήθελα να το στριμώξω.
7.Θα παρακαλέσω φίλους και γνωστούς να σταματήσουν με το αστείο "τα λέμε του χρόνου"  μια μέρα πριν την πρωτοχρονιά. Χοχοχο αχ δε μπορώ να σταματήσω να γελάω καλέ, χωρατατζή!
Τα λέμε αρρώστιες!!
read more “Καλό Πάσχα ζουζούνι!”

Η θλίψη των Χριστουγέννων


Είναι πολλές οι φορές που έχω ακούσει ότι κάποιοι από τους ανθρώπους γύρω μας έχουν αυτό που λένε θλίψη - μελαγχολία των Χριστουγέννων. Έτσι λοιπόν έψαξα λίγο και βρήκα κάποια πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σας. Ψυχολόγοι αναφέρουν «Η κατάθλιψη των Χριστουγέννων είναι γεγονός και συμβαίνει τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους χωρίς να κάνει διακρίσεις. Άνθρωποι που ζουν βασανιστικά αυτές τις ημέρες που εκτός από τον πόνο που έχουν, δεν τους επιτρέπεται να τον εκφράσουν στους άλλους, γιατί επικρατεί μία άγραφη συμφωνία ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και αγαπημένοι τα Χριστούγεννα.» . Νομίζω πως αυτού του είδους η θλίψη που νιώθουν οι άνθρωποι αυτοί οφείλεται κυρίως στην απουσία των αγαπημένων τους, είτε αυτοί είναι συγγενείς και φίλοι είτε είναι ο σύντροφος τους. Γιατί δυστυχώς δε μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτή τη ζωή… όταν σου λείπουν οι δικοί σου έχεις ένα μικρό ελαφρυντικό νιώθοντας κάποιες στιγμές μισός! Βέβαια υπάρχουν και απόψεις που δε μπορώ να επικροτήσω για κανένα λόγο, όπως «Όσοι είναι θλιμμένοι τις ημέρες τον εορτών, είναι συνήθως θλιμμένοι και τις αργίες και τα Σαββατοκύριακα. Μπορεί να είναι περίοδοι ξεκούρασης και ανανέωσης αυτές οι ημέρες αλλά για κάποιους ανθρώπους που δεν αντέχουν να έρχονται αντιμέτωποι με τις επιθυμίες, τους στόχους, τη ζωή τους είναι καλύτερες οι εργάσιμες ημέρες καθώς είναι όλοι απασχολημένοι στις υποχρεώσεις τους. Υπάρχουν άνθρωποι που διαμαρτύρονται ακόμη και για το ότι στις αργίες δεν παίζονται στην τηλεόραση τα αγαπημένα τους σήριαλ και ως εκ τούτου δεν μπορούν να ‘ξεχαστούν’, καθώς ο μοναδικός μηχανισμός άμυνας που χρησιμοποιούν είναι η άρνηση.» Για ένα σήριαλ;; Όοοοχι… με τίποτα! Γιατί να μη θέλει κάποιος να κυνηγήσει τους στόχους του;; Να κάνει πραγματικότητα τους τις επιθυμίες του όταν έχει άπλετο ελεύθερο χρόνο. Αχ! Δε ξέρω... ο καθένας έχει το δικαίωμα να νιώθει και να δείχνει όσα θέλει και αισθάνεται. Όμως να μη επηρεάζει όλο αυτό που τους γύρω του! Όλοι μπορούμε να αισθανθούμε κάπως αρκεί αυτό να μη επηρεάζει και να διαλύει τη χαρά του ανθρώπου που είναι δίπλα μας. Μια φίλη μου είπε «Μπορείς να νιώθεις όπως θες, αλλά γιατί όταν είμαστε μαζί να μου το μεταδίδεις;; Όταν είμαστε μαζί, είμαστε ΜΑΖΙ… δεν είσαι μονή με τις σκέψεις σου και με όσα σε προβληματίζουν!» Ααααχ! Έχεις δίκιο ρε αγάπη! Οι σκέψεις μας είναι μόνο για μας και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο δε πρέπει να υποβόσκουν στις στιγμές μας με τους άλλους. Ξεκίνησα από αλλού κατέληξα αλλού… ουφ σταματώ! Κλείνω πηγαίνοντας στην αρχή! …

H θλίψη των Χριστουγέννων
Φώτα, στολίδια, γιορτινές μελωδίες πλημμυρίζουν αυτή την εποχή την πόλη μας.
Και ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν να το διασκεδάζουν, υπάρχουν κάποιοι, έστω και λίγοι που μπορεί να φαίνονται ότι περνάνε καλά, όμως μετράνε τις μέρες μέχρι να τελειώσει το μαρτύριο που ζούνε…

read more “Η θλίψη των Χριστουγέννων”

Η οργή της νεολαίας


6 Δεκεμβρίου 2008, Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος 15 ετών μαθητής… είμαστε σε μια χώρα που ο καθένας μπορεί να σηκώσει ένα όπλο και να αφαιρέσει μια ζωή. Είμαστε ωραίοι σε αυτή τη χώρα. Θα μπορούσα να μιλώ ώρες για το πόσα λάθη έχει κάνει αυτή η κοινωνία αλλά το μόνο που θέλω να πω είναι ότι η νεολαία έχει φτάσει τα όρια της και έκανε το μπαμ! Η οργή της είναι πλέον φανερή και κάθε χρόνο τέτοια μέρα γίνεται η Αθήνα και οι άλλες πόλεις της Ελλάδος γίνονται πεδίο μάχης όσο σκληρό και αν ακούγετε αυτό. Ενώ το μόνο που θα έπρεπε να κάνουν οι μεγαλύτεροι θα έπρεπε να είναι να προστατεύουν και να συμπαραστέκονται στους νέους, να ακούνε τα προβλήματα τους, να τους βοηθούν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους το μόνο που τους λένε είναι ότι «ΟΙ ΝΕΟΙ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΟΥΝ» ή «Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ». Πως μπορείς να λες και να ζητάς από ένα νέο κάτι τέτοιο όταν το μόνο που καταφέρνεις όλα αυτά χρόνια είναι να τον καταστρέφεις;; Όταν η παιδεία που του δίνεις δεν είναι ανάλογη όλων αυτών που πρέπει;; Ζητάς χωρίς να δίνεις;; Που ισχύουν αυτά;; Καταστρέφετε ότι πιο πολύτιμο υπάρχει σε μια κοινωνία και αναρωτιέστε μετά γιατί βαδίζουμε από το κακό στο χειρότερο. Ήθελα να ‘ξερα αν στο κόσμο γεννιούνται μόνο χαζοί… γιατί όλοι αυτοί που είναι τώρα μεγάλοι υπήρξαν νέοι και είχαν την οργή μέσα τους που σπάνια εξωτερίκευαν. Δηλαδή μεγάλωσαν και ξέχασαν αυτά που πέρασαν;; Πως μπορείς να ξεχνάς και να φέρεσαι όπως σου έχουν φερθεί;; Είναι πολλές οι ερωτήσεις και λίγες έως μηδενικές οι απαντήσεις. Εγώ το μόνο που θέλω να ζητήσω είναι απλό, η σημερινή νεολαία να μη κάνει τα ίδια λάθη με τοις προηγούμενες, να μη φερθεί εγωιστικά λέγοντας ότι «Σιγά μωρέ ο πρώτος θα είμαι ή ο τελευταίος που θα λειτουργήσει έτσι;;». Ναι, ας είναι οι προηγούμενοι οι τελευταίοι και εμείς αυτοί που θα κάνουμε τη διαφορά. Όχι για κανέναν άλλον αλλά πρώτα απ’ όλα για μας τους ιδίους… γιατί πρέπει να τα αλλάξουμε όλα για το δικό μας καλύτερο και ομορφότερο μέλλον! ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
(Καθυστέρησα λίγο αλλά τα κατάφερα!)

read more “Η οργή της νεολαίας”

Τίποτα δεν είναι δεδομένο λοιπόν…


Πως μπορείς να θεωρήσεις κάτι δεδομένο;; Δηλαδή δε μπορώ να το καταλάβω αυτό. Δεδομένο δε μπορεί και ούτε και μπορούσε να θεωρηθεί ποτέ κάτι ή κάποιος. Ας πούμε το «Σ’ αγαπώ», πως μπορεί να λες σε κάποιον ότι η αγάπη μου για σένα είναι δεδομένη… δηλαδή λες σήμερα σε κάποιον ότι τον αγαπάς και μετά από 8 μήνες ακόμα ισχύει χωρίς να έχει αλλάξει κάτι, χωρίς καμία επιβεβαίωση. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι αν ισχύει για σένα κάτι δε μπορεί να το φανταστεί ο άλλος;; Όταν νιώθεις κάτι το λες και γι αυτόν που το ακούει είναι κάτι πολύ όμορφο που πολλές φόρες έχει ανάγκη να το ακούσει και εσύ απλά το θεωρείς δεδομένο. «Α! Το ξέρει πρέπει να το ξαναπώ;;» Ε ναι! Γιατί όταν αγαπάς κάποιον θέλεις να είναι καλά και όταν δεν είναι για να γίνει πρέπει να πεις κάτι το κάνεις. Θεωρείς τον άλλον δεδομένο… τον έχασες!

read more “Τίποτα δεν είναι δεδομένο λοιπόν…”

ΣΟΚ!Επίθεση σε κινούμενα σχέδια! (like+share)

Αυτό που με απασχολεί τις τελευταίες μέρες είναι το εξής: ένα υπερτεράστιο ποσοστό των κινούμενων σχεδίων στη τηλεόραση έχουν ως πρωταγωνιστές ζώα. ΖΩΑ! Άραγε έστειλε ποτέ κανένα παιδάκι γράμμα στη warner bros για να ρωτήσει "πως στο καλό μπορεί να συνεννοηθεί ένας λαγός με μια πάπια, δηλαδή τι γλώσσα μιλάνε, λαγούδish ή παπeek; " ή  ¨πόσο γκαου μπιου μπορεί να είναι η γιαγιά ώστε να έχει ταυτόχρονα για κατοικίδια : ένα καναρίνι ( με κεφάλι 15 φορές μεγαλύτερο από το σώμα του ) , ένα γάτο (τελείως ανίκανο να φάει το παραπάνω τερατοπούλι) και ένα σκύλο (τελείως  guest star ). Σε αυτό το σημείο θέλω να δηλώσω υπεύθυνα ότι όλες οι ταινίες που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι τελείως φυσιολογικό ένας κοινός άνθρωπος , χωρίς να παίρνει τίποτα περίεργο, μπορεί να τραγουδάει με τον άλβιν και τη παρέα του, να παίζει με τα στρουμφάκια, και να μαλώνει με το μιάουθ, είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ! Τέλος  αν η ντόρα η εξερευνήτρια διάβαζε αυτές τις γραμμές θα της έλεγα ότι είναι ότι πιο παράφωνο και μπλιαχ δείχνει η τηλεόραση και να διωχτεί. Γεια
*Από όλα αυτά εννοείται οτι εξαιρείται ο μπομπ σφουγγαράκης , οτι πιο εμπνευσμένο έχει δείξει το σταρ και ένας από τους ελάχιστους λόγους για να ξυπνήσουμε νωρίς το σκ εγώ και η Γλύκα! Και φτάνει πια με τη καραμέλα ότι είναι γκει, εμένα με φτιάχνει τη μέρα και στη τελική, είναι αυτός που είναι και ξέρει ποιος είναι. Αν δεν ήταν αυτός που είναι, ποιος θα ήθελες να είναι;
Τα λέμε αρρώστιες                                                                             

read more “ΣΟΚ!Επίθεση σε κινούμενα σχέδια! (like+share)”

Ένα sms μπορεί να φέρει τη ευτυχία;;


Όταν είσαι ερωτευμένος αλλά δυστυχώς όλα αυτά που θες δε μπορούν να γίνουν, όταν έχεις χάσει έναν φίλο χωρίς να ξέρεις το λόγο μπορεί ένα sms να σου δώσει μια ελπίδα;; Υπάρχουν στιγμές που ελπίζεις τρελά να χτυπήσει το κινητό και να είναι το άτομο που θες. Υπάρχουν στιγμές που κτυπάει το κινητό το πιάνεις και το κρατάς σφιχτά στα χέρια σου και παρακαλάς να δεις το όνομα του/της. Τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτός που λαχτάρας, όμως και να ήταν αν αυτό που έγραφε το sms δεν ήταν αυτό που θα ήθελες να διαβάσεις;; Τότε τι;; Αντί να ενθουσιαστείς και να λάμψεις από χαρά στενοχωριέσαι. Να ονειρευτούμε λοιπόν. «Αχ ας γράφει ότι μ’ αγαπά και ότι έχει κάνει λάθος και θέλει να τα διορθώσει όλα και γίνουμε όπως ήμασταν, δυο φιλαράκια αχώριστα που κάθε φορά που μιλάμε θα πεθαίνουμε στα γέλια. Ή αντίστοιχα ότι θέλει να μιλήσουμε για να είμαστε μαζί». Τι ωραία που θα ήταν να πραγματοποιούνταν το ιδανικό. Συνήθως όμως αυτό που λαμβάνεις είναι κάπως έτσι «Δε φταις εσύ για κάτι απλά έχω απομακρυνθεί επειδή δε προλαβαίνω και πολύ. Ή αντίστοιχα πως ξέρεις ότι δε γίνεται να είμαστε μαζί γιατί σε βλέπω σα φίλο». Άρα απλά και μόνο το ιδανικό sms φέρνει την ευτυχία. Το πραγματικό sms όμως;; Τα συμπεράσματα δικά σας…

read more “Ένα sms μπορεί να φέρει τη ευτυχία;;”

Πόσο ακόμα;;


Αναρωτιέμαι πόσο πιο χαμηλά μπορεί να πέσει αυτή η χώρα. Πως μια χώρα τέτοιου πολιτισμού, τέτοιων αξίων και τέτοιου ήθους έφτασε να είναι μια χώρα ανήθικη -όσο σκληρό και αν είναι αυτό-, ανάξια σεβασμού και όχι μόνο από τους «έξω» αλλά και από τα ίδια της τα παιδία, όσο για το πολιτισμό δε μπορώ να καταλήξω ακόμα. Φταίει ο ένας φταίει ο άλλος… είναι το μόνο που ακούω από τις τηλεοράσεις από τους γύρω μου. Ε ναι ρε παιδία φταίνε και οι πολιτικοί. Μόνο που, θυμίστε μου λιγάκι ποιοι τους έδωσαν το πάτημα ανεβάζοντας τους εκεί πάνω να μας πατήσουν κάτω;; Ουπς κοίτα να δεις… αυτοί που ψηφίζουν! Άρα … ποιος άλλος φταίει;; ΕΜΕΙΣ! Αυτοί είναι εκεί πάνω επειδή εμείς τους βάλαμε. Και ήθελα να ‘ξερα πότε θα αλλάξουν τα μυαλά όλων αυτών των πωρωμένων που ακόμα ακούω ότι υποστηρίζουν κόμματα. Πως ρε άνθρωπε υποστηρίζεις ακόμα αυτούς που έχουν φέρει τη κοινωνία σε αυτά τα χάλια;; Πως λες ότι δε φταίνε όταν το μόνο που κάνουν εκεί πάνω είναι αν γεμίζουν τις τσέπες τους από αυτά που κάθε μέρα κόβουν από τα άπλα και μεσαία νοικοκυριά;; Και το τραγικό της υπόθεσης είναι πως τα ακούς από αυτούς που έχουν πληγεί… τι τους λες μετά;; Δε μπορώ να καταλάβω αν τους προσφέρει κάτι όλο αυτό. Που αντί να καταλάβουν κάτι από την σημερινή κατάσταση της κοινωνίας δε παίρνουν χαμπάρι. Όταν δε ξέρουμε αν μέχρι το τέλος του χρόνου θα πηγαίνουμε για ένα καφέ και θα πληρώνουμε με ευρώ ή θα γυρίσουμε στις δραχμούλες οι άλλοι χτενίζονται. Όταν η ανεργία κτυπάει κόκκινο, όταν οι περισσότεροι παίρνουν πτυχίο και το μόνο που σκέπτονται είναι η επομένη μέρα στο εξωτερικό και όχι στην Ελλάδα, όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν να φάνε, όταν οι φοιτητές σκέπτονται τα χρήματα για τα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών για να πάνε στις σχολές τους και αναβάλουν συνεχεία το πότε θα πάνε στο super market για τα απαραίτητα της εβδομάδας, όταν τα μικρά παιδία βλέπουν με λαχτάρα όλα αυτά που θέλουν και οι γονείς τους δε μπορούν να τους τα προσφέρουν και στεναχώριουνται και αυτά αλλά και εκείνοι που δεν έχουν τις δυνατότητες που είχαν κάποια χρόνια πριν, ε τότε έχεις φτάσει στο πάτο. Δεν έχει άλλο! ΔΕΝ έχει… τι άλλο πρέπει να γίνει;; Πως αλλιώς να δηλώσουμε όλα αυτά που νιώθουμε;; Και υπάρχει και άλλο… όταν ξέρεις ότι αυτό το άρθρο είναι γραμμένο από κάποια μόλις 20 χρονών και συμφωνούν και άλλοι πιο μικροί σε ηλικία τότε...τι;; {:/} Έτσι το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ένα μεγάλο «ΝΤΡΟΠΗ», ντροπή σε όλους εσάς που μας κάνατε εμάς της νέας γενιάς να σκεπτόμαστε έτσι. ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!

read more “Πόσο ακόμα;;”

Ο κύκλος των χαμένων (σκέτο)



Η αλήθεια είναι ότι είχα βολευτεί γράφοντας ακυρίλες αλλά ήρθε ο Άκης να με ξεβολέψει και να με ρίξει στο καζάνι με τις σκέψεις. Γι' αυτό και εγώ θα κάνω κάτι που δε το συνηθίζω, θα μιλήσω σοβαρά. (λίγο)
Φαντάσου αυτό: δαγκώνεις τη λαμαρίνα με έναν τυπά η μια τύπισσα που έχει αυτό το κάτι που θέλεις κλπ. Χωρίζετε. Ακούς όλη μέρα τέτοια τραγούδια .Ή τέτοια. Ή τέτοια (κατάλαβες τι εννοώ τέλος πάντων). Το πιο πιθανό είναι να καταλήξεις να τριγυρνάς από δω και από κει προσπαθώντας να ξεχάσεις την ύπαρξη του ατόμου του/της. Μετά θέλεις να ξεχάσεις αυτά που έκανες για να ξεχάσεις και αυτός ο κύκλος έχει τον ατέλειωτο. Δηλαδή αυτή η μέθοδος είναι αποδεδειγμένα τόσο μα τόσο καλή που την ακολουθεί όλη η ανθρωπότητα; Μάλλον όχι..Γιατί δε μαθαίνουμε όμως από τα λάθη των άλλων; Άμα σε πουν ότι σε μια συγκεκριμένη πλατεία τα περιστέρια κουτσουλάνε πιο πολύ από το συνηθισμένο, μπορεί να μη πας. Άμα σε πουν ότι το να γυρνάς από δω και από κει σου χαλάει τη ψυχή, θα το χλευάσεις και θα το αμφισβητήσεις μέχρι να το καταλάβεις κι εσύ. Πλησιάζοντας στο τέλος σκέφτομαι αν μια ασφαλής επιλογή είναι να μην ερωτευόμαστε καθόλου. Γλιτώνεις όλα τα παραπάνω. Για λόγους που δε ξέρω πως να περιγράψω αυτό δε γίνεται. Όπως και να το κάνουμε μας χρειάζεται αυτό το ξεμυάλισμα, αυτό το χάσιμο, ακόμα και η αυτοκαταστροφή που ακολουθεί όταν τελειώσει το πανηγύρι. Νομίζω ότι μοιάζει με την πτώση με αλεξίπτωτο. Ίσως επικίνδυνο, αλλά ποιος θα έλεγε όχι;
Τα λέμε ρε αρρώστιες
read more “Ο κύκλος των χαμένων (σκέτο)”

Αφιερωμένο στους πολιτικούς μας!

Αυτό το όμορφο τραγουδάκι το αφιερώνω στους πρωθυπουργούς, υπουργούς και πολιτικούς, τέως και νυν, με πολλή αγάπη! 
read more “Αφιερωμένο στους πολιτικούς μας!”

Φιλία, μπορεί να κρατήσει για πάντα;;


Αναρωτιέμαι πολλές φόρες αν μια φιλία μπορεί να κρατήσει για πάντα και μέσα από τις σκέψεις μου καταλήγω στο ότι μάλλον μπορεί. Υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί… Οι βασικές προϋποθέσεις λοιπόν κατά τη γνώμη μου είναι η ειλικρίνεια και η αμοιβαία και ανιδιοτελής αγάπη. Φίλοι για πάντα λοιπόν! Όταν μιλάμε για φίλια μιλάμε για δυο ανθρώπους που δε μπορεί ούτε και πρέπει να μπει τίποτα και κανένας – και το τονίζω αυτό ΚΑΝΕΝΑΣ- ανάμεσα τους. Ξέρω ξέρω ξέρω όταν κάποιος θα έρθει και θα σου πει κάτι για τη/το φίλη/ο σου είναι 1000% σίγουρο ότι θα σε βάλει σε σκέψεις. Ποια θα πρέπει είναι η επομένη κίνηση σου;; Πως θα πρέπει να συμπεριφερθείς στον άνθρωπο που έχεις περάσει τόσα μαζί του;; Ε λοιπόν το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να το συζητήσεις μαζί του. Να δώσεις την ευκαιρία στον άνθρωπο που έχεις περάσει μαζί του τόσες όμορφες στιγμές να σου εξηγήσει γιατί και τι ακριβώς έχει γίνει. Όσο σοβαρό, όσο τραβηγμένο και τρελό μπορεί να είναι αυτό που έχεις μάθεις. Του χρωστάς μια ευκαιρία για να σου εξηγήσεις! Είναι μεγάλη η λέξη «χρωστάς» αλλά όταν έχεις περάσει πολλά δίπλα σε κάποιον και αυτός ήταν πάντα εκεί χωρίς να πει κουβέντα, τότε ΝΑΙ το χρωστάς! Επαναλαμβάνω, φίλια για πάντα λοιπόν που ταυτίζεται με τη αφοσίωση και εμπιστοσύνη για πάντα…

read more “Φιλία, μπορεί να κρατήσει για πάντα;;”

Αναμνήσεις… μπορούμε να ζήσουμε με αυτές;;


Υπάρχουν δυο ειδών αναμνήσεις… αυτές που όταν τις σκέφτεσαι χαίρεσαι και παίρνεις κάποιον τηλέφωνο και του λες «θυμάσαι αυτά είχαμε κάνει τότε;;» και υπάρχουν και οι αναμνήσεις που όταν έρχονται στο μυαλό δακρύζεις και λες «μακάρι να ήσουν εδώ διπλά μου και να με έκανες να γελάσω ξανά…» Όποιου είδους και να είναι οι αναμνήσεις που έχει κάποιος το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να τις κρατήσει και να πορευτεί μαζί τους… Οι αναμνήσεις είναι η είσοδος στο παρελθόν και όχι η έξοδο από αυτό. Το παρελθόν είναι ένα κομμάτι μας, ένα κομμάτι της ζωής μας. Ακόμα και αυτές που μας πληγώνουν, μας θυμίζουν όμορφες στιγμές γεμάτες χαρά! Είναι λιγάκι τραγικό βεβαία το γεγονός ότι μια γλυκιά και χαρούμενη ανάμνηση μπορεί να κρύβει μέσα της τόσο πόνο, όμως ξέρουμε ότι κάποτε ζήσαμε έντονα και χαρήκαμε με αυτή. Αν σκεφτούμε αυτό τότε ίσως το δάκρυ που θα κυλίσει από τα μάτια μας όταν φτάσει στα χείλη να προκαλέσει το χαμόγελο τους… { :) } Οι αναμνήσεις μας ανήκουν και ΠΡΕΠΕΙ να ζήσουμε μαζί τους!!!
read more “Αναμνήσεις… μπορούμε να ζήσουμε με αυτές;;”

Διαφημίσεις του χτες για προϊόντα του σήμερα!

Δείτε παρακάτω τις ευφυείς αυτές εικόνες!

vintage ads 01 vintage ads 02 vintage ads 03 vintage ads 04 vintage ads 05 vintage ads 06 vintage ads 07 vintage ads 08 vintage ads 09 vintage ads 10 vintage ads 11 vintage ads 12 vintage ads 13 vintage ads 14 vintage ads 15 vintage ads 16 vintage ads 17
read more “Διαφημίσεις του χτες για προϊόντα του σήμερα!”

Κρατάς ημερολόγιο;;


Από μικρή αναρωτιόμουν πως κάποιος μπαίνει στη διαδικασία να κρατήσει τις σκέψεις του και τις στιγμές του, είτε είναι όμορφες είτε είναι άσχημες, σε ένα βιβλιαράκι… Ένα βιβλιαράκι με τίτλο «το Ημερολόγιο μου». Η απάντηση αυτή ήρθε για μένα πέρσι. Έτσι λοιπόν κατάλαβα πως το βιβλιαράκι αυτό είναι ο «ανθρωπάκος» σου, που αλλάζει συνεχεία μορφή και όνομα ανάλογα τη περίσταση και το εκπληκτικό είναι ότι τον εμπιστεύεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη! Του λες τα προβλήματα σου, τις σκέψεις σου, τις αναζητήσεις σου, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες σου! Όμως σε ποιον θα τα έλεγες όλα αυτά έτσι άπλα χωρίς να το σκεφτείς;; Μμμμ νομίζω ξέρω… στον εαυτό σου φυσικά! Ο «ανθρωπάκος» λοιπόν είμαστε εμείς, ο ίδιος μας ο εαυτός. Που ξέρεις ότι δε θα σε κρίνει δε θα σου πει ότι κάνεις λάθος. Μπορούμε να του πούμε ακόμα και τα πιο κρυφά και επικίνδυνα μας «θέλω», λέξεις, σκέψεις, επιθυμίες που δε θα μπορούσαμε να πούμε ακόμα και στο κολλητό μας φίλο. Η έννοια λοιπόν του ημερολογίου με βρίσκει σύμφωνη με τη προϋπόθεση ότι αυτός που μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία δε τρέφει τον εγωισμό του και δεν κλείνεται στον εαυτό του διαγράφοντας τους ανθρώπους που τον αγαπούν και το νοιάζονται…

read more “Κρατάς ημερολόγιο;;”